Antonia Vincenza Schreiber | Local Shit

Poep en vervuiling – het beste recept voor een oersterk gips 

Local shit is één antwoord op twee klimatologische problemen: het vrijkomen van stikstof in veeteelt, en het vrijkomen van broeikasgassen bij productie van beton. Koeienmest, lokaal geworven klei en zand vormen samen een weerbestendig gips, geschikt voor de bouw van bijvoorbeeld gevels in een regenachtig klimaat. Een hernieuwd gebruik van een eeuwenoude techniek.

De getoonde opstelling toont niet alleen de toepasbaarheid en kracht van het materiaal, maar toont ook drie mogelijke scenario’s voor productie op grote schaal. Duurzaam, toepasbaar én haalbaar dus.

Antonia Vincenza Schreiber zet design in om het perspectief te veranderen op maatschappelijke en filosofische vraagstukken. Met onderzoek naar tradities, ambachten, materialen en experimenten, daagt ze hedendaagse kwesties uit met een kritische (en soms ironische) blik. Momenteel volgt ze een master in ruimtelijke ordening in Palermo, Sicilië, waar ze haar experimentele en analytische benadering op een bredere schaal wil toepassen

Katharina Ammann | The Solar Share

Zonlicht als bron van groei: natuurlijk, stabiel en regeneratief.

Elk uur bereikt meer zonne-energie de aarde, dan de wereld in een jaar gebruikt. The Solar Share is een productielab voor de groei van spirulina, een alg rijk aan vitaminen, mineralen en eiwitten. De spirulina alg maakt gebruik van fotosynthese: het omzetten van energie uit zonlicht in voedingsstoffen, en zorgt zo voor diens eigen doorlopende groei. Door het kweken, oogsten, verhandelen en consumeren van de alg biedt The Solar Share een andere kijk op energie, economie en ecologie, met zonlicht als basis voor écht waardevolle groei: natuurlijk, stabiel en regeneratief.

Grafisch en ruimtelijk ontwerper Katharina Ammann onderzoekt de invloed van onlinecultuur op onze maatschappij en menszijn. Beelden, symbolen en avatars uit digitale media en popcultuur komen samen in installaties, die een nieuwe kijk geven op technologische innovatie. Kathatina Ammann maakte de installatie samen met collectief Disnovation.org, gespecialiseerd in het maken van labs voor nog onvoorstelbare toekomsten.

Lilou Angelrath & Réiltín O’Hagan Mnemotope magazine – (re)organising publishing

Schrijven, delen, publiceren – maak het samen

Mnemotope magazine biedt een open en toegankelijk platform voor fantastische verhalen buiten het traditionele literaire circuit. Een open call vrij van thema, schrijf- en spelregels, taalbarrières of vorm. Inzendingen variëren van essays tot gedichten of voicemessages. Het resultaat: een veelzijdig collectie van verhalen en illustraties uit alle windstreken. De installatie geeft een kijkje in het maakproces van Mnemotope magazine, en verwelkomt bezoekers in de wereld van het project. Het enthousiasme waarmee tientallen bezoekers al deelnamen, geeft blijk van de transformatieve kracht van collectiviteit. Zo roept Mnemotope magazine op tot een meer inclusieve, gelijkwaardige en dynamische manier van publiceren.

Lilou Angelrath en Réiltín O’Hagan startten ‘Bog Bodies Press’ in hun laatste jaar aan de Design Academy Eindhoven. Met onafhankelijke uitgaven brengen zij mensen samen rond grenzeloze verhalen, binnen en buiten het boek. Zij publiceerden al werk van 265 makers, veelal debutanten. In de 18 maanden sinds oprichting ontvingen zij meer dan 1000 bezoekers bij live storytelling-evenementen in drie landen. In 2024 bemachtigden de ontwerpers de René Smeets Award en een eervolle vermelding bij de International Design Awards, in 2025 zijn zij genomineerd voor een European Design Award.

Kasia Łukaszuk | The Trust Paradox

Kunnen we vertrouwen met steeds slimmere technologieën opbouwen

In tegenstelling tot het vertrouwen tussen mens en dier, is het vertrouwen tussen mens en technologie een nieuw en evoluerend concept, dat gemakkelijk gemanipuleerd kan worden. De psychologische videogame The Trust Paradox onderzoekt het vertrouwen tussen mensen en geavanceerde technologieën. Gebaseerd op het Iterated Prisoner’s Dilemma, waarin samenwerkende deelnemers leren van hun ervaringen, moedigt The Trust Paradox spelers aan om hun interacties met slimme technologie kritisch te bevragen. In een tijd met steeds verder ontwikkelende AI en technologieën, stelt The Trust Paradox ons relevante vragen.

Ontwerper Kasia Łukaszuk onderzoekt de veranderende relatie tussen mens en technologie. Ze combineert design, computerwetenschappen en sociologie om te doorgronden hoe technologische systemen mensen vormen – en door hen gevormd worden. Met een mensgerichte benadering creëert ze doordachte, boeiende ervaringen die nieuwsgierig maken en de dialoog op gang brengen.

Dana Elmi Sarabi | No Shoes on the Carpet

Cultureel erfgoed terugwinnen door pressie om te zetten in patronen

Perzische tapijten zijn zeer geliefd in Europese interieurs, waar ze vaak worden behandeld als consumptiegoederen: versleten, gebleekt en gereproduceerd als monochrome, machinaal vervaardigde kopieën. Dit staat in scherp contrast met de diepgewortelde eerbied voor tapijten in Iran en binnen de Iraanse diaspora. No Shoes on the Carpet herstelt de culturele zeggenschap over het tapijt vanuit een diasporisch perspectief. Het project nodigt uit om, ondanks verloren technieken en beperkte bronnen, deel te nemen aan de eeuwenoude traditie van tapijtweven als vorm van storytelling. Met geïmproviseerde materialen en methoden wordt de voortzetting van deze praktijk mogelijk gemaakt als daad van cultureel overleven. Door materialen uit schoenen – gaas, leer en veters – te gebruiken, keert het project de westerse dominantie van de schoen om en transformeert deze tot drager van nieuwe verhalen. Geïnspireerd door traditionele Iraanse tapijten met symmetrische tuinmotieven, tonen deze werken het tapijt niet als symbool van slachtofferschap, maar als krachtig teken van verzet, creativiteit en veerkracht.

Dana Elmi Sarabi is beeldend kunstenaar, ontwerper en cultureel onderzoeker. Zij brengt materialen, experiment en interdisciplinair onderzoek samen in zowel uitgesproken installaties als textiele sculpturen in de openbare ruimte. Met gevoel voor ambiguïteit daagt zij heersende eurocentrische perspectieven uit, via het blootleggen van onzichtbare systemen van macht, waarde en representatie.

Kiki Astner | Tonne für Tonne
Een Gouden Gids voor bosbehoud in Oostenrijk

Bossen zijn de groene longen van de aarde: ze absorberen bijna 16 miljard ton kooldioxide per jaar. Helaas heeft deze vitale functie ervoor gezorgd dat bossen verhandelbare activa zijn geworden voor grote uitstoters van broeikasgassen. De logica: een ton uitstoot kan eenvoudig worden gecompenseerd door het beschermen of planten van bomen die een ton koolstof op natuurlijke wijze opslaan gedurende een bepaalde periode. Kiki Astner onderzoekt kritisch de effectiviteit van deze ’ton voor ton’ methode. Ze roept op tot een alternatieve strategie voor natuurbehoud, gebaseerd op wetenschappelijke monitoring. Ter ondersteuning van de ongeveer 140.000 kleine boseigenaren in Oostenrijk stelde ze een ‘Gouden Gids’ boek samen met contactgegevens van mensen die lokale bosbeheerders beter kunnen informeren over financiering, educatie en conservatie. Het is ontworpen om gedistribueerd te worden door communities die als tussenpersoon kunnen fungeren en heeft als doel via conversatie een collectief gevoel van besluitvorming te stimuleren.

Ontwerper Kiki Astner onderzoekt hoe we omgaan met de natuur. Met verhalen als vertrekpunt onderzoekt ze onze relatie met natuur, materialen en tradities. Ze werkt samen met ambachtslieden, wetenschappers en natuurbeschermers en gebruikt design om complexe kennis om te zetten in toegankelijke vormen. Haar werk moedigt aan tot reflectie over de verborgen verhalen achter materialen en processen die ons dagelijks leven vormgeven.

Céleste Muir | Precious Little Rocks

Welke schoonheid houdt zich schuil tussen schadelijk afval?

De juwelen van Precious Little Rocks onthullen de verborgen schoonheid van glazuurafval, gevonden in keramiekateliers. Ontwerpster Céleste Muir betreedt het creatieve keramiek atelier alsof het een mijn is. De afgedankte restjes die doorgaans worden gemeden vanwege mogelijke gifstoffen, graaft zij juist op, en snijdt, polijst en categoriseert hen als hedendaagse edelstenen.

Precious Little Rocks laat ons anders kijken naar ‘schadelijk afval’, en viert diens ongekende potentieel als juweel of ornament.

Céleste Muir is een Franse ontwerpster met een voorliefde voor keramiek en sieraden. Tijdens haar studie aan de Design Academy Eindhoven onderzocht ze mijnbouwmethoden als manier om hoogwaardige kwaliteiten van materialen bloot te leggen. Overtuigd van de schoonheid van bestaande materialen, creëert ze nieuwe edele materialen als resultaat van ontmoetingen en ontdekkingen.

Jules Péan | New Rocks

Van stof naar steen

New Rocks maakt nieuwe gesteenten van sedimenten uit inactieve mijnen en groeves. Met ambachtelijke technieken worden geologische processen als kristallisatie, vulkanische rotsvorming en erosie nagebootst. De collectie stenen is gemaakt van industrieel afval, zoals restmateriaal uit de bouw, natuurlijke bindmiddelen zoals mycelium, zetmeel en zout, en sedimenten uit Luxemburg, waaronder zandsteen, dolomiet, kalksteen en ijzererts. De nieuwgevormde stenen zullen uiteindelijk weer vergaan tot sediment – als oneindige cyclus van oud en nieuw gesteente.

Jules Péan is een multidisciplinair kunstenaar en ontwerper. Door te experimenteren met materialen, ecologische processen en ambachtelijke technieken, transformeert hij afval tot nieuwe duurzame grondstoffen. Hij nam deel aan internationale exposities en residencies in New York, Milan Design Week en Dutch Design Week. In 2025 werd hij uitgeroepen tot Young Talent tijdens Material District Utrecht.

Lotte Schoots | I Spy…

Waarom de natuur nog nabootsen, als imitaties bovennatuurlijk kunnen zijn?

Al eeuwenlang zijn de looks van hout geliefd in het interieur. De techniek van het schilderen van imitatiehout heeft zich ontwikkeld tot een haast magisch ambacht. Waarom zouden we ons nog beperken tot het kopiëren van hout, als imitatie zoveel meer kan zijn?

Lotte Schoots gebruikt deze ambachtelijke schildertechnieken om suggesties van knoesten en nerven te creëren die niet in de natuur voorkomen. Met verschillende lagen verf en vernis ontstaan diepte en patronen, op de grens van imitatie. Is het hout of is het edelsteen?

Met schatten en snuisterijen uit de natuur als inspiratiebron, gaat Lotte Schoots op zoek naar het unieke in het alledaagse: ordinary extraordinary. Op speelse wijze verkent ze het materiaal, bijvoorbeeld door in te zoomen op bijzondere details, maatschappelijke gebruik en levenscycli. Zo onthult ze diens voorheen ongeziene potentie, met esthetische producten als resultaat.

Ieva Valule | Y’all got adHD

Wie zou zich geen stoornis toedichten in dit tijdperk van gekte?

Y’all Got adHD verwelkomt je in de chaotische realiteit van InfoHuntress, een grafisch ontwerper die zichzelf diagnosticeert met ADHD. Met de hulp van bondgenoot Freudly duikt ze in een door productiviteit geobsedeerde maatschappij. De koortsdroom van het bedrijf Cognitive Capitalism Company verandert het leven in een meedogenloos spel van maximalisatie en optimalisatie. Pijnlijk herkenbaar zijn de karikaturen, gevormd door een algoritme dat culturele symbolen en psychologische motieven verward. Het verhaal onderzoekt ADHD niet als een persoonlijke pathologie, maar als een culturele marker, die een tijdperk weerspiegelt dat geobsedeerd is door efficiëntie en labels.

Ieva Valule is ontwerper, smaakmaker en ‘digitaal patholoog’ op het snijvlak van technologie, welzijn en hedendaagse media. Ze onderzoekt hoe zelfoptimalisatie en productiviteit vormgeven aan ons zelfbeeld. Door haar ervaring in reclame en digitale storytelling heeft ze inzicht gekregen in hoe netwerkmediabedrijven werken. Deze kennis voedt nu haar kritisch en onafhankelijk onderzoek. Haar beeldtaal is gedurfd, satirisch en geworteld in hedendaagse kritiek. Zij is toegewijd aan cultureel relevant werk dat dominante verhalen uitdaagt en herformuleert.